مدح و ولادت امام رضا علیه‌السلام
دل سـودا زده سـامان نـپـذیرد هـرگز کافر چـشـم تو برهـان نپـذیـرد هرگز آنکه بیمار نگاهی شده هنگـام سـحـر مـنـت مرهم و درمان نپـذیرد هـرگـز با نـگـاه تو اگـر عـاشـقی آغـاز شـود جز به دیـدار که پایان نـپـذیرد هرگز دل اگر خانۀ هر بی سر و پایی گردد اثر از گـفـتـۀ خـوبـان نـپـذیرد هرگز عمر بی معرفت آبی است که از جو رفته این زیانی است که جبران نپذیرد هرگز ما در خانۀ سلطان سر وسامان داریم هرچه داریم ز آقـای خـراسـان داریم با دم قـدسی مـعـشوق نـفـس تـازه کنم تا که قدری سخن از یار خوش آوازه کنم صحن گردی حرم، وقت سحر میخواهم تا صـفــای دل شـیـدا زده انـدازه کـنم بین هـشتی حـرم گر بکـشـیدم بر دار سـر سـودایی خود زینت دروازه کـنم سرگذشت من و تو گشته کرمنامۀ عشق هر سحـر پـای مناجـات دلی تـازه کنم تار گـیـسو طلـبـم تا که ورق های دلـم همچو یک مصحف پر درد به شیرازه کنم نام این مصحف دل را بگذارم ز قضا قصۀ یک سگ ولگرد و کرامات رضا تا که بر گـنبد تو دیده ام از دور افتاد ناگـهـان در دل آلـودۀ من شـور افـتاد اولین بار که دیـدم حـرمت را گـفـتـم: ای سلیـمان به سرایت گذر مـور افتاد بی پـنـاه آمـدم و خــوب پـنـاهـم دادی راهم از حادثه در دولت منصور افتاد تا به خود آمده دیدم که دل از دستم رفت وسط آیـنـه ام چـشـمه ای از نـور افتاد نه بگویم که کلیمم حرمت عرش خداست اتـفـاقی ره مـوسای دل از طـور افتاد یک قدم سوی تو با عمره برابر گردد کعـبه هم دور سـر گـنـبد تو می گـردد ای که نـاگـفـتـه ز اسـرار دلـم آگـاهی دستگـیر دل هر خسته دل و گمراهی ز عـنـایـات رئــوفـانـۀ تـو فــهــمـیـدم که نه من بلکه همیشه تو مرا میخواهی در بهشت تو نهم پای چو با کوهی درد تو طـبـیـبـانه دوا می کـنی اش با آهـی من گدا زاده و تو نسل به نسلت سلطان خوش برازندۀ تو صحن و سرای شاهی حاجت از دل نگذشته تو روا می سازی ای که ناگـفـتـه ز اسـرار دلـم آگـاهی من مسلمان شده ی نیمه نگاهت هستم لحـظۀ مرگ بـیا دیـده به راهت هستم دل بـیـمـار مـرا فـرصت درمـانـی ده با دم قدسی ات ای دوست مرا جانی ده قـبـل از آنی که گـناهم نـفـسم را گیرد آمدم تــوبـه کـنـم مـهـلـت جـبـرانی ده هـمچنان زلـف پـریشان تو آواره شدم به دل خانه خـرابـم سـر و سامانی ده شوری اشک چشیدم که نمک گیر شدم سر این سفره به من رزق فراوانی ده حـمـدلله که سر کوی تو زنـجـیر شدم استخوانی به سگ خانه ات ارزانی ده لحظۀ مرگ قدم رنجه کن و بر ما هم فیض دیدار چون آن عاشق سلمانی ده از تو من روزی شبهای محرم خواهم چشم پُـر گریه ای و سیـنۀ سوزانی ده سـفـرۀ عـاشـقـی ام را تو بیا کامل کن عصر روز عـرفه فرصت قربانی ده در حریمت خبر از عرش خدا می آید بــوی سـیـب حــرم کــربـبـلا می آیـد آمـدی تا که به نامت دل ما زنده شود یادی از فـاطمه و شیر خدا زنده شود آمــدی تـا سـنـد شـیـعـه گی مـا بــاشی با نفس های تو تسبیح و دعا زنده شود پلک زخمی تو از خاطرۀ گودال است آمدی روضۀ آن رأس جدا زنـده شود امر کردی به همه گریه کنند بهر حسین تا غــم بی کـفـن کـربـبـلا زنـده شـود جد مظلوم تو را با لب عطشان کشتند خواهرش دید و به گیسوی پریشان کشتند |